Dr med. Lucjusz Albin Wajszczuk (0086)
(Życiorys odtworzony na podstawie dokumentów uzyskanych przez
Władysława Sobeckiego z Centralnego Archiwum Wojskowego w Rembertowie)
uzupełniony 11.X.2012 odnalezionymi dokumentami ze zbiorów własnych
Urodzony: |
9 lutego 1895 w Siedlcach (zobacz) |
Wykształcenie: |
|
rednie |
- 8 klas gimnazjum filologicznego, (1905-1915) |
wyższe |
- Wydział Lekarski Uniwersytetu w Charkowie, |
|
6 semestrów (1915-1918) zdany pół-doktorat,
powrót do Kraju grudzień 1918 r.,
wstšpił do W.P. jako ochotnik 9(?),13.V.1919 r.
Dyplom doktora medycyny, Uniwersytet Warszawski 3 luty 1923
r. (zobacz)
Póniejsze specjalizacje: Choroby wewnętrzne, Choroby zakane,
Pediatria
Znajomoć języków polski, rosyjski, francuski, niemiecki |
Praca zawodowa: |
- prywatna praktyka, medycyna ogólna i choroby wewnętrzne
- Ubezpieczalnia Społeczna w Siedlcach (przed, w czasie i po
II Wojnie wiatowej)
Lekarz kontraktowy Szpital Rejonowy w Siedlcach, od 1923
r.
- Ordynator Oddziału Zakanego w Szpitalu Miejskim w Siedlcach
- od marca 1947 r.
- Kierownik regionalnego orodka leczenia choroby
Heinego-Medina (poliomyelitis), z zastosowaniem żelaznych płuc
- po przeszkoleniu w Szpitalu Zakażnym w Warszawie
(prof. B. Kassur, w 1952/53 r.) http://www.pzh.gov.pl/oldpage/przeglad_epimed/56-4/564_03.pdf
- Lekarz kolejowy - 1948-1950 r.
- Lekarz pocztowy 1950-1951 r.
- Lekarz szkolny Szkoła Mechaniczna, 1952-?
|
Służba wojskowa: |
Wstšpił do W.P. jako ochotnik 13.V.1919 r., PKU
w Siedlcach,
przydział - Szpital Załogi w Siedlcach, jako szeregowiec Służby
Sanitarnej [1]
przeszkolenie piechoty 4 tyg. w 1920 r., 22 p.p. w
Siedlcach [2]
wniosek złożony o nominację na podchoršżego-podlekarza,
Awanse:
- 20.IV.1920 r. - kapral
- 10.V.1920 r. - plutonowy
- 10.VI.1920 r. sierżant
- 15.VI.1920 r. przydzielony do Batalionu Sanit. Garbatka-
Dęblin,
- 1.VII.1920 r. skierowany do Lwowa na kurs medyków
wojskowych,
- 17.VII.1920 - po rozwišzaniu kursu, przydzielony do Rezerwy
Sanitarnej Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie
[3]
- 5.VIII.1920 przydzielony do Szpitala
Chirurgiczno-Ortopedycznego dla inwalidów wojskowych w Warszawie
na Pradze [4]
- padziernik 1920 r. nominacja na podchoršżego podlekarza
- 20.III.1921 r. zwolniony do rezerwy przez D-two I Kompanii
Sanitarnej w Modlinie
(Wstšpił na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego
ukończył studia 3.II.1923)
(Prawo praktyki wydane przez Urzšd Wojewody Lubelskiego - 15.
maja 1926 r.) [zobacz]
|
Główna Karta Ewidencyjna: |
29.XI.1927 r.(?), Baon Sanitarny Nr IX (zobacz)
+ Curriculum Vitae: (zobacz)27.IX.1924 r. mianowanie,
ppor. lekarz rezerwy
26.V. 1925 r. zatwierdzenie - rocznik oficerski 1924 r., ze
starszeństwem z dniem 1.X.1924, lokata 9, z równoczesnym
wcieleniem do Baonu Sanitarnego #9
14.VII.1926 do 8.IX.1926 8 tyg. ćwiczenia rezerwy
14.IX.1926 przeniesiony z 8 B.San. do 9 Baonu Sanitarnego,
mieszka Siedlce, ul. Wojskowa 12, PKU Siedlce.
Toruń, dnia 22.XI.1926 r., Komendant Kadry 8 B. San., (-) |
Roczne Uzupełnienie Listy Kwalifikacyjnej |
84 p.p. [5]
1930 r. (zobacz)
25.IV.1930 do 5.VI.1930 6 tyg. ćwiczenia rezerwy;
Opinie fachowe:
30.VI.1930 ogólna ocena dobra, nadaje się w zupełnoci na
stanowisko lekarza batalionu Dr Tadeusz Mildner, mjr. lekarz,
st. lekarz 84 p.p.;
3.VII. 1930 Dobry oficer lekarz rezerwy - 9 Okręgowy Szef
Sanitarny, Dr Wincz Czesław, ppłk. lekarz.
zobacz |
Wniosek do
awansu na młodszego lekarza pułku lub młodszego ordynatora
(zobacz),
Kadra 9. Baonu Sanitarnego 5.XI.1930, Komendat
Kadry, Frucht, kapitan
8.XI.1930 9.
Okręgowy Szef Sanitarny, Dr Wincz Czesław, ppłk.lek.
Brak dalszej dokumentacji w Archiwum dot.
służby wojskowej po 1930 r.
Jak dotychczas, nic nie wiemy na temat
przydziału Lucjusza (do jakiej jednostki?) w czasie mobilizacji w
(lecie?) 1939 roku!
Z ksišżki Prof. Anusza
wiadomo, ze W 1939 r. został powołany w
randze kapitana do Łukowa na komendanta szpitala wojskowego, a po
kapitulacji przedostał się do domu.
(Notatka znaleziona niedawno w Internecie podaje inne informacje
[6] -
do sprawdzenia!) W czasie okupacji był
zwišzany z Armiš Krajowš i udzielał pomocy lekarskiej partyzantom.
W jego domu odbywały się akowskie zebrania (...).
W 1945 r. został powołany do wojska i znalazł
się we Włocławku w szpitalu wojskowym już w stopniu majora.(...) W
okresie ubowskim nie ominęło go więzienie.
(zobacz) Powodem
stał się donos jednego z pracowników Ubezpieczalni o tym, że
posiada w domu zdjęcia z Katynia.
Karty wpisowe
na studia w Warszawie, 13 lipca 1920
Liczba Indeksu 4788, Połrocze VII, letnie roku
akademickiego 1920.
Zam. wówczas Koszary, ul. Jabłonowskich, Dzielnica Halickie,
Lwów
w 1918 roku byłem na VI półroczu Uniwersytetu w Charkowie,
ochotnik - dn. 17 maja 1919 r.,
w wojsku ... obecnie D(owództ)wo Oddziału Szkolno-Sanitarnego
w Dęblinie,
odkomenderowany na kurs medyków wojskowych, rozk. D.O.9 Lublin
58/20,
wpisuje się jako słuchacz zwyczajny Wydziału medycznego na
podstawie odnonego rozkazu MSW. |
[1] Forum: IIRP - Wojsko Polskie 1918-1939 -
(Służba Sanitarna)
http://www.odkrywca-online.com/pokaz_watek.php?id=319081 - (DTH
(1194/21), 2008-12-06
(
) 1 Szpital Okręgowy, to poczštkowo szpital,
zwany popularnie Ujazdowskim w Warszawie. Póniej przeniesiony na
ul. 6 Sierpnia 33/35.
Szpitale Okręgowe istniały przy DOK-ach, (Dowództwo Okręgu
Korpusu) przy których sztabach, działały Szefostwa Sanitarne Okregu,
zatem mieciły się tam, gdzie miały siedzibę DOK-i i były znakowane
cyframi arabskimi. Wyjštkiem byl DOK II (Lublin), który swój Szpital
Okręgowy miał w Chelmie, Gdynia i Hel, które podlegały pod DOK VIII
(Toruń) zatem i tam miały swój Szpital Okręgowy oraz DOK VIII (IX?
- Brzeć), ktory przez pewien czas miał swój Szpital Okręgowy w
Siedlcach.
W ramach "DOKowskich" Okręgowych Szefostw Sanitarnych, poza
Szpitalami Okręgowymi działały tez Szpitale Wojskowe, w niektórych
DOK-ach Szpitale Sezonowe, GIC-e (Garnizonowe Izby Chorych) i GPD -
Garnizonowe Przychodnie Dentystyczne.
Dla
przykładu, struktura sanitarna IX DOK w Brzeciu i właciwie
reprezentatywna dla pozostałych, z różnica numerów w poszczególnych
jednostkach, zgodnych z nr danego DOK (stan na koniec lat 20.):
- 9 Okręgowe Szefostwo Sanitarne
- 9 Szpital Okręgowy (na 400 miejsc)
- 9 Batalion Sanitarny (w latach 30. zlikwidowano je w DOK-ach i
wcielono, jako kadry zapasowe do Szpitali Okręgowych)
- Szpital Wojskowy - Slonim (100 m-c)
- 9 Okręgowa Składnica Sanitarna (jeszcze w latach 30. zlikwidowano
je w Okręgach i zostały dwie - nr 1 w Warszawie i nr 2 w Przemylu)
Garnizonowe Izby Chorych - Baranowicze (40), Biała Podlaska (30),
Siedlce (40)
Garnizonowe Przychodnie Dentystyczne w Siedlcach, Pińsku, Kobryniu i
Baranowiczach (póniej likwidacja i włšczenie do GIC-ów).
W chwili wybuchu wojny zmobilizowano 10 Szpitali Okręgowych, 13
Garnizonowych (Wojskowych) i 5 Polowych.
Odrębne kierownictwo sanitarne posiadały KOP i Mar Woj. Dla tej
ostatniej utworzono Szpital Morski w Gdyni na Oksywiu, Garnizonowa
Izbę Chorych na Helu ( praktycznie do wojny nie dokończono jej
organizacji), Izbę Chorych w Jastarni (w pensjonacie Janina), a
kilka dni przed wybuchem wojny w szkole podstawowej na Helu 3
Szpital Polowy Mar Woj (104 łóżka).
[2] 22. Pułk Piechoty, Siedlce
22. pułk piechoty powstał w dniu 25 listopada 1918 roku w
Siedlcach z batalionu Polskich Sił Zbrojnych oraz członków III
Okręgu
Polskiej Organizacji Wojskowej. Brał udział w walkach w 1919
roku oraz w
wojnie polsko-bolszewickiej.
W 1939 roku pułk wzišł udział w kampanii wrzeniowej w składzie
9 Dywizji Piechoty w
Armii "Pomorze". W dniach 1 -
2 wrzenia 1939 roku bronił linii jezior koronowskich ponoszšc
ciężkie straty, w dniu
2 wrzenia został podporzšdkowany dowódcy 15. Dywizji Piechoty i
obsadził odcinek przedmocia
Bydgoszczy. Następnie w dniach 4 - 6 wrzenia prowadził walki
obronne w rejonie
Solca Kujawskiego, a następnie w dniu 7 wrzenia bronił rejonu
Aleksandrowa Kujawskiego. Od 8 wrzenia był podporzšdkowany 27.
Dywizji Piechoty, z którš toczył walki obronne w rejonie
miejscowoci Wieniec, a następnie w dniach
14 - 15 wrzenia brał udział w walkach o likwidację niemieckiego
przyczółka na południe od
Płocka. W dniu 17 wrzenia 1939 roku został zdziesištkowany i
rozproszony przez lotnictwo niemieckie w rejonie Iłowa, w tym dniu
pułk przestał istnieć. Niewielkie grupki żołnierzy przedostały się
do
Warszawy i
Modlina, gdzie walczyły do ich kapitulacji.
[3] Szpital Ujazdowski, Warszawa
http://www.zamekujazdowski.art.pl/
Szpital Wojskowy na Ujazdowie. Centrum Wyszkolenia Sanitarnego
1922 - 1939
11 listopada 1918 roku, po blisko 90. latach Szpital Ujazdowski
powrócił pod polskš komendę. Na przełomie 1918/1919 r. w Ujazdowie
zaczšł się kształtować orodek naukowo-szkoleniowy. Inauguracja
pierwszego roku akademickiego Wojskowej Szkoły Sanitarnej odbyła się
14 listopada 1922 r. Była to pierwsza w historii Wojska Polskiego
podchoršżówka służby zdrowia. Studia Medyczne odbywały się na
wydziale lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego równolegle z zajęciami
w szkole podchoršżych - ukończenie obu kierunków dawało adeptom
stopień podporucznika. W 1925 roku nastšpiły zmiany w organizacji
wojskowej sluzby zdrowia: rozwiazano Wojskowa Szkole Sanitarna,
powołujšc do życia Oficerska Szkole Sanitarna; do jej struktur
włšczono Szpital Szkolny Ujazdowski. W 1928 roku Oficerska Szkola
Sanitarna została przemianowana na Szkole Podchoršżych Sanitarnych.
Skład Centrum, Kadra, Korpus Oficerski
Skład Centrum: Komenda Szpitala, Szkoła Podchoršżych Sanitarnych,
Szpital Szkolny Ujazdowski. Na wszystkich oddziałach szpitalnych
odbywali staze podyplomowe, specjalizacje i rożne szkolenia
oficerowie służby zdrowia. Od 1926 roku rozpoczęto szkolenie
oficerów służby zdrowia.
W okresie międzywojennym w Ujazdowie stopień podporucznika uzyskało
398 lekarzy, 59 farmaceutów i 5 stomatologów - oficerów zawodowych.
Wychowankowie orodka ujazdowskiego stanowili 1 1939 roku polowe
korpusu oficerów służby zdrowia Wojska Polskiego.
Centrum Wyszkolenia Sanitarnego - 1939
We wrzeniu 1939 roku wielu oficerów służby zdrowia, zgodnie z
rozkazem mobilizacyjnym, wyruszyło na front.
Szpital Szkolny CWS został przekształcony w Szpital Wojenny Nr 104 i
otrzymał rozkaz ewakuacji na wschód, gdzie miało powstać wielkie
zgrupowanie szpitalne. Kierownictwo i lekarze dotarli do Trembowli,
gdzie 17 wrzenia dostali sie w ręce Armii Radzieckiej. Dalsze losy
zawiodły ich do obozu w Kozielsku i Starobielsku. Komendant szpitala
doc. plk. Michal Rosnowski, jego zastępca oraz grupa lekarzy zginęli
w Katyniu.
[4] Szpital Chirurgiczno-Ortopedyczny,
Warszawa-Praga http://www.nil.org.pl/xml/nil/gazeta/numery/n2001/n200103/n20010322
Dr Kazimierz Opacki urodził się 14 XI 1888 r. w Zagłębiu Donieckim w
miejscowoci Sokołwałaja. Po ukończeniu studiów medycznych na
wydziale lekarskim Uniwersytetu w Charkowie rozpoczšł pracę w
Instytucie Ortopedii kierowanej przez prof. Finka, współpracownika
Maxa Langego z Monachium. Rewolucja w 1917 r. powoduje rozwišzanie
instytutu. Fink wraca do Bawarii. Widzšc ogromnš liczbę kalek, którš
powodowała wojna i rewolucja dr K. Opacki w pomieszczeniach
instytutu organizuje i prowadzi Szpital Rehabilitacyjny dla
Inwalidów Wojennych. (...)
Przy pierwszej okazji dr K. Opacki wraca do kraju. Po odbyciu służby
wojskowej, podczas której pracuje w Szpitalu Ujazdowskim jako
ortopeda, zakłada na Pradze przy ul. Jagiellońskiej
100-łóżkowy szpital dla inwalidów wojennych, stajšc się jego
naukowym kierownikiem. Przy szpitalu działało również pełnoprofilowe
ambulatorium ortopedyczne. (...)
12 wrzenia o wicie przez Łuków
przejechała kolumna samochodów sztabu armii Modlin. Tego dnia na
terenie powiatu łukowskiego dochodzi do pierwszych starć z
oddziałami Wehrmachtu, a w Łukowie w budynku Liceum im. T.
Kociuszki rozpoczyna działalnoć szpital polowy kierowany przez płk.
Pawła Martyszewskiego.
Przygotowali: Waldemar J Wajszczuk & Paweł Stefaniuk
2012 e-mail: wwajszczuk@comcast.net
|