Z informacji od żony i córki Lucjana, mieszkających w Kanadzie
dowiedzieliśmy się, że przed wojną służył w Wojsku Polskim, w Żandarmerii
Wojskowej. Po wybuchu wojny mieszkał w Sitańcu, 12.VII.1942 został
aresztowany przez Niemców i uwięziony, za zabronione słuchanie radia i
posiadanie podziemnej prasy - jeszcze przed wysiedleniem rodziny z Sitańca
- 6.XII.1942. (Rodzina pozostala w okolicy, posiadłość w Sitańcu została
spalona przez Niemców - za "nielegalną" działalność konspiracyjną. Dom
został odbudowany po wojnie(?), czesc rodziny powrocila po wojnie do
Sitanca). Lucjan przebywał początkowo w więzieniu w Zamościu
(12.VII.1942 – 18.IX.1942), następnie w więzieniu na Zamku Lubelskim
(18.IX.1942 – 28.IX.1943) i w obozie na Majdanku (28.IX.1943 – 4.IV.1944),
następnie został wywieziony do obozu w Gross-Rosen (5.IV.1944 – 4.VI.1944)
i wreszcie został przeniesiony do obozu w Leitmeritz (gdzie przebywał od
5.VI.1944 do wyzwolenia przez Armię Amerykanską - 8.V.1945).
Obóz Koncentracyjny (KZ) Gross-Rosen istniał od sierpnia 1940,
początkowo jako pod-obóz KZ Sachsenhausen koło Berlina, później jako
niezależny obóz, od maja 1941 r. Przeciętna liczba więźniów wynosiła ok.
25 000, większość pracowała w jednym z 70 pod-obozów. Nie wiadomo
dokładnie, gdzie był więziony Lucjan. Główny obóz został wyzwolony przez
Armię Radziecką 14.II.1945.
Na przedmieściach Leitmeritz, przy granicy z
Czechosłowacją utworzono w lipcu 1944 r. pod-obóz „Richard” obozu (KZ)
Theresienstadt (lub KZ Flossenbuerg?). Celem było dostarczenie taniej
siły roboczej do budowy podziemnych fabryk w sztolniach dawnych kopalni
kalcytu: Richard I – firma Auto Union AG, produkcja silników do czołgów;
Richard II – firma Osram GmbH, produkcja żarówek; Richard III – firma
Philips, produkcja lamp radiowych. Większość fabryk zaczęła produkcję
pod koniec 1944 r. W okresie istnienia obozu przebywało w nim 15 000
więźniów, 5 000 nie przeżyło wojny - obóz posiadał własne krematorium!
Obóz został wyzwolony przez Armię Amerykanską 10.V.1945.
Po wyzwoleniu Lucjan służył w amerykańskiej jednostce wartowniczej w
Niemczech i w 1949 roku otrzymał Kanadyjską wizę imigracyjną. Po
przyjeździe do Kanady pojechał na zachód i w okolicach Winnipeg pracował
na kolei, przy uprawie buraków cukrowych i jako drwal przy wyrębie lasu.
Rok poźniej przyjechał do Brantford k/Toronto, w prowincji Ontario, żeby
połączyć się z kuzynami Stachurskimi. Przez wspólnych znajomych poznał
swoją przyszłą żonę, Bronislawę Sokołowską. Ślub miał miejsce 29
września 1951 roku w kościele Św. Józefa w Brantford. Syn Henryk urodził
się w 1953 roku i córka Krystyna w 1961 roku. Lucjan pracował w
Brantford przez 25 lat przy obsłudze suszarki w firmie Harding Carpets
zajmującej się czyszczeniem dywanów. Zmarł 27 września 1990 roku i
został pochowany 29 września 1990 roku, w 39. rocznicę swojego ślubu.
07-07-2010
19-05-2009
