Klimontów - miasto
http://klimontow.ugm.pl
http://republika.pl/arpawlik/klimontow/index.htm
http://republika.pl/arpawlik/klimontow/docs/english.htm
Parafia św. Józefa w Klimontowie
http://www.klimontow.sandomierz.opoka.org.pl/start.htm
Historia Parafii - Czasy współczesne
Historia najnowsza parafii i miejscowości skupia się wokół wybitnych osób, oddanych dziełu naprawy miasta. Tymi ważnymi postaciami dla Klimontowa w tym czasie byli: doktor społecznik Jakub Zysman, ks. proboszcz Wawrzyniec Kukliński i Włodzimierz Karski. Oni to uratowali m.in. od ostatecznej ruiny zabudowania podominikańskie, przystępując w 1901 roku do restauracji kościoła i budynków poklasztornych. Władze rządowe zgodziły się, by kościół przeszedł w posiadanie parafii klimontowskiej. Z ich inicjatywy w opuszczonym gmachu klasztornym postanowiono założyć szkołę Polskiej Macierzy Szkolnej.
W życie parafii miały ogromny wkład Siostry Imienia Jezus. W 1922 roku otworzyły internat dla 30-tu bezdomnych dzieci, a kilka lat późnej Zasadniczą Szkołę Zawodową dla dziewcząt. Nauczano w niej krawiectwa, hafciarstwa, tkactwa i introligatorstwa.
Kolejnym ważnym wydarzeniem w życiu Klimontowa był 29 października 1942 roku, dzień w którym Niemcy wysiedlili z miasteczka Żydów, społeczność żyjącą w Klimontowie od blisko 350 lat. Pozytywnym wydarzeniem lat powojennych było utworzenie latem 1946 roku Liceum Ogólnokształcą-cego w budynkach klasztoru podominikańskiego. Ulegał zmianie nie tylko obraz miejscowości, ale także zabytków Klimontowa - kolegiaty i klasztoru. W latach 60-tych XX wieku ówczesny proboszcz ks. Stanisław Wróbel wzbogacił kolegiatę o piękne malowidła zdobiące kopułę kościoła. Również i obecny proboszcz ks. Adam Nowak nie ustaje w pracach na rzecz zabytków klimontowskich. Jego zasługą jest położenie nowej dachówki, odnowienie ołtarza głównego oraz rozpoczęte prace w skarbczyku klasztoru podominikańskiego. Niewątpliwym sukcesem jest przywrócenie do stanu używalności plebanii - dworku infułatów klimontowskich, gdzie od dwóch lat zamieszkuje proboszcz. Wypiękniało otoczenie kościoła i plebanii. W planie jest odnowienie ołtarza głównego w kolegiacie oraz budowa ogrodzenia wokół cmentarza grzebalnego.
Zgromadzenie Sióstr Najświętszego Imienia Jezus - CSNJ
(Siostry Imienia Jezus - bezhabitowe)
http://www.marylki.opoka.org.pl; siostry.im.jezus@wp.pl
27-640 Klimontów, ul. Krakowska 3, tel. (+15) 866 16 29
27-600 Sandomierz, ul. Katedralna 3, tel. (+15) 833-25-51
Około połowy XIX wieku, młody Wacław, dziś znany jako bł. Honorat Koźmiński oddał swoje życie na służbę Chrystusowi, "Miłości, która nie jest kochana", stając się synem św. Franciszka z Asyżu. O. Honorat wsłuchując się nieustannie w głos Pana czytał znaki czasu i w nich odnajdywał wolę Bożą.
W trudnej sytuacji naszego narodu (utrata niepodległości, zabory) założył wiele zgromadzeń zakonnych, które niosły pomoc ludziom najbiedniejszym, odrzuconym przez świat. Jednym z nich jest bezhabitowe Zgromadzenie Sióstr Najświętszego Imienia Jezus, założone w 1887 r. Jego powstanie i charakter ściśle wiążą się z kasatą zakonów w zaborze rosyjskim, po upadku powstania styczniowego.
Siostry Imienia Jezus naśladują ciche i ukryte życie eucharystyczne, które Pan upodobał sobie zamieszkując wśród ludzi w sposób sakramentalny. Współzałożycielką Zgromadzenia jest Sługa Boża Franciszka Maria Witkowska. Mając dwadzieścia jeden lat na polecenie bł. Honorata, zorganizowała życie i działalność rodzącego się zgromadzenia.
Na początku istnienia siostry prowadziły apostolską działalność wśród rękodzielniczek, zmierzając do religijnego i moralnego odrodzenia tej grupy społecznej. Przybliżały im Jezusa i ukazywały wartość pracy, pełnionej w duchu ewangelicznym. Rodzina zakonna szybko i dynamicznie rozwijała się, zakładając szkoły, internaty, przedszkola, domy dziecka.
Dziś również siostry wszędzie i na wszelkie sposoby, pragną nieść Imię Jezus na krańce świata, służyć każdemu spotkanemu człowiekowi i mówić: JEZUS CIĘ KOCHA!
A czynią to poprzez świadectwo swojego życia, modlitwę, pokutę, pracę w szkolnictwie (prowadząc także własne ośrodki), posługę chorym, pracując także przy parafiach. Podejmują pracę misyjną na różnych kontynentach świata.
W nowym wieku i tysiącleciu siostry pragną pomóc współczesnemu człowiekowi, zagubionemu w zgiełku i hałasie, na nowo odnaleźć Chrystusa - Jedynego Pana i Zbawcę.
18-04-2004
26-03-2004
